Autobiografie van Andre Agassi - Open
Waarom raakt je dit persoonlijk?
Doordat mijn ouders ook regelmatig tennis keken, kwam ik al op jonge leeftijd in aanraking met tennis. Ik was 9 toen Andre Agassi met pensioen ging dus ik heb niet veel van zijn carrière meegemaakt. Toch leek het altijd dat de profspelers het altijd goed voor elkaar hadden en dat ze een rooskleurig leventje leden, dit boek heeft het tegendeel bewezen. Doordat sommige momenten zo herkenbaar zijn raakt dit me.
Samenvatting.
Andre Agassi is 20 jaar lang proftennisser geweest, van 1986 tot 2006. In dit boek beschrijft hij zijn carrière van het begin tot het einde. Het begint allemaal met zijn vader die er hoe dan ook voor gaat zorgen dat zijn zoon proftennisser gaat worden, of Andre dat nou wil of niet. Elk detail van zijn carrière wordt beschreven, alle tegenvallers en alle meevallers. De intense haat die hij heeft voor het tennisspelletje wordt op elke bladzijde weer duidelijk. Uiteindelijk heeft zijn carrière hem een eigen foundation opgeleverd samen met zijn vrouw Steffi Graf.
Welke rollen zou een sportkundige kunnen vervullen?
De eerste rol die een sportkundige zou kunnen vervullen is de coach van Andre Agassi. Vooral in zijn jeugd heeft hij niet echt begeleiding en is vooral zijn broer er voor hem. Een coach kan een groot verschil maken in iemand sportcarrière. Een sportkundige heeft verstand op meerdere vlakken en kan hem op en naast de baan begeleiden, niet alleen met zijn spel maar ook mentaal en fysiek.
Wat haal je er persoonlijk uit en hoe vormt je dit als mens/sporter/sportkundige?
Het eerste hoofdstuk heeft me vooral geraakt als mens, je leest hoe erg zijn vader hem heeft gepusht en afgepeigerd terwijl Andre het hele tennissen niet zag zitten. Nu besef ik me pas hoe gelukkig ik me mag prijzen met mijn ouders, ze hebben me altijd vrij gelaten in de keuzes en hebben me altijd voor 100% gesteund. Nooit dat ze me iets hebben opgedragen of me iets hebben verplicht. Als sporter besef ik me nog meer dat sporten je gelukkig moeten maken, als je leest hoe ongelukkig Andre is geweest door zijn sportcarrière dan wil je dat zelf nooit meemaken. Op jonge leeftijd beoefen je misschien sporten omdat je nog zoekende bent maar ik denk dat als je eenmaal een sport beoefent en als dat je gelukkig maakt dat je dan heel blij mag zijn. Vanuit een sportkundige gekeken ben ik het meest gemotiveerd om goede programma's neer te zetten voor talenten met een goede begeleiding waar het geluk van het talent nog steeds voorop staat. In de tijd dat ik zelf nog nationale toernooien speelde zag je al coaches die enorm gericht waren op de prestaties die de talenten neerzetten. Veel van die talenten tennissen niet meer omdat de druk ze teveel was of omdat het plezier weg was. Een coach moet juist talenten naar een hoger level krijgen en ik denk dat dat het beste werkt als je een goede klik hebt tussen coaches en de talenten.